Árstíðir lífsins / Carpe Noctem
Aldrnari
1. Árstíðir lífsins - Hvers Viðar Bani
Hyrr sé ek brenna, en hauð loga. Ek hreinsa allt, ek birti sýn. Ek er köstr heljar, limdolgr ok vandar böl. Ek er hvers viðar bani. Minn markar meinþjófr ljóslifandi, minn lindar váði svá bjartleitr, ber ek morðröðla Surtar sefa mér í skauti. Bjartleikr er ek lifanda, ösgrúi er ek hverfanda, ey lifi þótt hræstorðar buri til Heljar sendi. Hétumk hrótgarmr, hétumk birkisótt, fýriskógar garmr ok hlíðar þangs bitsótt. Eldr heitumk með mönnum, en með ásum funi, kallak vág vanir, frekan jötnar, en forbrenni dvergar, kallak hröðuð í helju. Storðar úlfr, alls viðar herr, Hamdi framdi, Geirum eirum, Gotna flotna; Hreytir neytir, Hodda brodda, Brendiz endiz, Báli stáli. Ek veit, að ní neitar. Nytju logs, því er flytja, Meiðar geirings, vinds bróðir, fjarðloga runni. Ek, flytjandi himins eisna Ymis höfuðs! Ek, hvílandi naðrs ógn! Ek, færandi ok gefandi jafnt. Böðgerðar ask veit ek standa, Fljóts glóða elri veit ek felldan, böðserkja bjarkir bitnar váru hrækerti mínu ok skjalda almar fólgnir bitri Hel.
Þú es hvers viðar bani, glæðis glóða börr vel öll vitum, tekin váru fjöld hjarar fjörva forðum. Við vitum hvar markar meinþjófr dvelr. Salr er á háu, Hindafjalli, allr er hann útan, eldi sveipinn, þann hafa horskir, halir of görvan, ór ódökkum Ógnar ljóma. Máni skínn af mæni, Moldar hofs um foldir, Alla stund, emðan endiz, Ævi lands ok sævar. Veit ek fielaga fljótum, Fróns prýði vel þjóna; þeim vitu eigi ýtar auðið lífs nie dauða. Þat er fyr elda, er éarn dreyma. Svalinn heitir, hann stendr sólu fyrir, skjöldr, skínandi goði; björg ok brim, ek veit, at brenna skulu, ef hann fellr í frá. Stála éls börr erumk, fjölð í baugstalls lundi, en tafn eitt allt saman. Hart flugu hjálmreyr erumk, skerpt með ísarni og borinn af elris sveita bræðrum. Fleina tíva við vitum, eru várir bræðr. Utan eitt laufa tár. Branna brennu Baldr hét hann, bjartaztr tíva, sigri ræntur af Baldrs andskota ok til Heljar gengin. Dauði hans safnar rekkum við glóða garm. Myrk eru hin kommandi vindflota brot:
Æsirnar tóku lík Baldrs ok fluttu
til sævar. Þá var borit út á skipit
lík Baldrs, ok er þat sá kona hans,
Nanna Nepsdóttir, þá sprakk hon
af harmi ok dó. Var hon borin á
bálit ok slegit í eldi. Ok meir þaðan
menvörð bituls dolgrögni dró til
dauðs skokkr.
Sýnir ek skapa ok fram leiði Múspells syni Eld, Eimni, Loga, Brandingja, ok Surt hinn þrúðugazta. Skelfr Yggdrasils, alskr standandi, ymr it aldna tré, en jötunn losnar; hræðask allir á helvegum, áðr Surtar þann, sefi of gleypir. Surtr ferr sunnan með sviga lævi, skínn af sverði sól valtíva. Þér, vígleptir manna dólgar, knúnir mætti, keyrið ólgandi freyrunga sóknbáruna að þöglum Ymis niðja hlátri. Þér, hiti Múspellsheims ok leiftr hrings hnitsólar, ok hlíðar þangs bitsótt!
Spretta kámir klettar,
knýr víðis böl hlíðir,
aurr tekr upp at færask
undarligr ór grundu.
Hörgs munu höldar margir,
himinn rifnar þá, lifna,
rignir mest, at regni røkkr,
áðr heimrinn søkkvisk, røkkr,
áðr heimrinn søkkvisk.
2. Carpe Noctem - Hrækyndill
Úr hjarta hringiðunnar
sprettur hinn fyrsti eldur
frumvera sem logar
lífsins bál
Án vits né sinnu
brennur hún hömlulaust
óseðjandi hungur
í lífsins vegna
eld eldsins vegna
Vél án tilgangs
en haglega gerð
af þremur násmiðum
geymir í iðrum sér
logandi hryðju frumjötuns
Úr morknum rekaviði
á svartri ströndu
mótuðu þeir þig
Þú ert offur bálsins
skurðgoð sem þjáist
með hverjum anda
Með þulu voru þræddar
festar logans sem fæðir þig
Alúðlega heftir hann þig
með fölskum
vonarorðum
Alelda af lífsins loga
þú dansaðir þig til ösku
brennandi líkneski
Þú brannst
dýrlega
skínandi öskrandi lifandi
Svartur himinninn
sindraði af ösku þinni
í eina nótt
Allt verður að sömu mold
Skerðu lykil úr myrkri
brennimerktan
með innsigli haturs
og fyrirlitningar á
rekaviðnum sem fæðir þig
Vefðu loga um hendi þér
slitinn úr rótum anda þíns
stolinn úr smiðju násmiða
alinn á blóði þinu
Bergmálið
áður hunsað og grafið
í hávaða og styr
mun leiða þig um auðnina
sem umlykur þig
Áður en kulnuð glóð
verður aftur vakin
til ólgandi lífs
verður höfuð ormsins
sem étur sjálfan sig
afskorið
Lausnarorðin
renna af tungu þinni
leyndardómurinn
sem þú varðveittir
frá logandi augum
og heldur þér vakandi
í vitskertri martröð
Elfur rennur
úr vitum þínum
rætur spretta úr svartri eðju
og kæfa stjórnlaust bál
með þessum fagnaðarsöng:
„Eldur
sem fæðir sem
elur af sér
yl og brennir
með sóti á enni þér
hitann og heiftina
sem slítur
festi og fjötra sem brýtur
bein og gnístir tönnum
flettir húð og spinnur garn
úr iðrum
eftir stendur
aska sem man
gleðina og þjáninguna
fýkur ok þekur
jörðina
Regn
sem fellur sem
ummyndar
súrt og eitrað
nærir fræ í moldu
keyrir undnar rætur sem
leita rótfestu og breyra
svörtum sand í eitrað haf
grænt víti sem drekkir
minnisvörðum í illgresi
óminni ýviðarins
þorstinn sem mun
gnísta og blæða
blómstra og fæða
glóðina
Stríð
sem deyfir sem
deyðir neistann
sem knýr
vítishryðjuna
sem spýr og
hrækir og rekur
vélina og drepur
vilja til lausnar
en stormar
sem geisa ala
orma
höggvandi rætur
afsprengi
kyrrðar og
moldar
afættur sem
eitra og
naga og veita
lausn“
Lyrics in plain text format
