Árstíðir Lífsins - Aldafoðr ok Munka Dróttinn
Original Version Bronze embossed LP Version Red embossed LP Version 1. Kastar heljar brenna fjarri ofan Ǫnundarfirðinum 12:10 1. Kastar heljar brenna fjarri ofan Ǫnundarfirðinum 12:10 1. Kastar heljar brenna fjarri ofan Ǫnundarfirðinum 12:10 2. Knǫrr siglandi birtisk á löngu bláu yfirborði 8:16 2. Knǫrr siglandi birtisk á löngu bláu yfirborði 8:16 2. Knǫrr siglandi birtisk á löngu bláu yfirborði 8:16 3. Þeir heilags dóms hirðar 13:42 3. Þeir heilags dóms hirðar 13:42 3. Þeir heilags dóms hirðar 13:42 4. Úlfs veðrit er ið CMXCIX 8:34 4. Úlfs veðrit er ið CMXCIX 8:34 4. Úlfs veðrit er ið CMXCIX 8:34 5. Máni, bróðir Sólar ok Mundilfara 4:32 5. Máni, bróðir Sólar ok Mundilfara 4:32 5. Máni, bróðir Sólar ok Mundilfara 4:32 --- Disk Two --- --- Disk Two --- --- Disk Two --- 1. Tími er kominn at kveða fyrir þér 8:34 1. Tími er kominn at kveða fyrir þér 8:34 1. Tími er kominn at kveða fyrir þér 8:34 2. Norðsæta gætis, herforingja Ormsins langa 6:10 2. Norðsæta gætis, herforingja Ormsins langa 6:10 2. Norðsæta gætis, herforingja Ormsins langa 6:10 3. Bituls skokra benvargs hreggjar á sér stað 8:20 3. Bituls skokra benvargs hreggjar á sér stað 8:20 3. Bituls skokra benvargs hreggjar á sér stað 8:20 4. Sem lengsk vánar lopts ljósgimu hvarfs dregr nærri 10:46 4. Sem lengsk vánar lopts ljósgimu hvarfs dregr nærri 10:46 4. Sem lengsk vánar lopts ljósgimu hvarfs dregr nærri 10:46 total time 1:21:04 total time 1:21:04 total time 1:21:04
1. Kastar heljar brenna fjarri ofan Ǫnundarfirðinum Kastar heljar brenna fjarri ofan Ǫnundarfirðinum ok fylgir manna dolgs hungri, glóandi ásýndum. Níðhǫggr, þetta er máltíð þín. Bræðr tveir, Hǫskuldr ok Sigfús, synir Aðalsteins, hafa undan. Ǫrlǫg svanfolda sólar hǫkta enn þótt slokkni fjarðar elgs vangs hæsta sjarna. Baugar Baldrs sem grasbítr, auðr sem bú, víðsbál sem fjara, marka bǫl, allt til heljar sent. Þá, gunnr alls viðars hers við Vindsvals kǫldu hendr, Himintǫrgu vargr tekr úlfs bága mála, gengr með kǫst heljar at mǫrkunum. Vindahlés hjálms fyllr, þú ert vitni mitt á þessari grettis sótt hrægeitungs flugs. Þessi heila borg er tekin, sá fyrri álfoldar eldr slokknaðr ok minna Alda garðs hyrja skýja grjót af hjǫrlegi útþynntr. Markar meinþjófi hefi ek þǫgn gefit ok með markar bǫli farit um svá erfa megi landrif þetta. Landvætti skal leiða fyrir mín bráu tungl. Dæla dróttinn harla ok hrekktir á brott af Úlfljóts lǫgmætu vitneskju þeir ungu synir h jarna háturns sem berjask sín á milli um skarar fjǫll. Hjarar Baldr, Héðins snót, hverri lýsheims eisu skal fylgja? Hvert skulu Niptir leiða oss á hvítum sléttum lígalla? Víðisbǫl svarar skerandi hjlóði ok dregr Hǫskuldar freðit glaumberg inn um handrar tjǫlg aldrslita. Ránar miskunnarlausu dætr eru eins nærri ok hafa verit brimis draugi fjǫlð hrafnára fyrr. En þetta unga hold flýr myrkrit. Manns hǫnd dregr hans sævar bál úr ægis hirð, aptr til landa heims skóga. Ragna kunnfára siglir heim til alls viðar hers. Aptr til fjarðjarðar arfleið hafnar fýra. En gullhringa geymir, kaldr af langri leiðar þvengs sútar gǫrgu, finnr lýs bæjar log at hálsi ormsins. Í þǫgn ok í laun, Sigfúss heyrir sǫgur um nýtt upphaf foldar beina af vǫrum Þorvalds Konráðssonar ins víðfǫrla. 2. Knǫrr siglandi birtisk á lǫngu bláu yfirborði Knǫrr siglandi birtisk á lǫngu bláu yfirborði inna ótǫldu bituls skokra ofan ægis rǫmmu raust systra. Markar myrkaurriði, þetta eru þín marfjǫll. Rekinn af hamra vífs byrs hauðtjǫldum, lauks glæsidýr ber Hǫskuld til Gauts vina at Hlǫðum. Jarðar þráðs undgerðir ok háir eru grundvellir hvar hann er sendr. Orma fellis gjálfars grundar grand undir ok grimmar minningar hrekja burt allan ánægjuvott úr andliti hans er Hákon jarl Sigurðarson Sæmings niðji bauð hann velkominn. Hǫskuldr, óttalaus son Aðalsteins. Þín linna vangs er mér þekkt. Yggjar báls runnr granrækja. Kormákr Ǫgmundarson, skáld Hrungnis ilja þilja askr, mér sagðir margt um ætt þína áðr en faðir minn vart bráð vandar bǫls nærri Aglo ok vegin af inum bráða grundar tyggi Haraldi gráfeld, son Eiríks blóðaxar. Ljós hefr ætíð fundit leið sína til þinnar Hǫgna meyjar víðar oddlǫ́. Þeirra helgu rastar knǫrr roða enga valtýs brúði eina sér. Herjans hattar sút syngr opt sǫngva sína í þinni gunneldu fornu. Dólga fangs buri velkomin með miklum mundarjǫkli frá Birni hofgoða ok Auði af Hofi við Ránarveg. Í Hlés vita várs Auðr býsk til fórnar til at fagna endurkomu. Bors niðja beðja. Fyrir þetta bið ek þik svá: Veiztu, hvé rísta skal? Veiztu, hvé ráða skal? Veiztu, hvé fáa skal? Veiztu, hvé freista skal? Veiztu, hvé biðja skal? Veiztu, hvé blóta skal? Veiztu, hvé senda skal? Veiztu, hvé sóa skal? Þú skalt læra ok bera vort horna hátún þetta blóðarra barr fleina flóðs. Skarpr skal vit þíns morðrǫðull þegar heims dó-mari verðr á leið þinni. Margir bǫðserkjar boðnir, gefa smáa lófu elda áss til Óskar vífs frammi fyrir ǫndvegissúlum bárum af Óðins eiki. Ok á þeim fjarðar degi, þrjá helga hjarðar vísa skal losa við jǫkulhǫfuð falla niðr í vápnlauðra boga. Þrisvar var máls heilsa fyllt, þrisvar sǫðuldýr gefin á bráa vǫllu. Á lǫngum bakka Hris tar éls bið endr ok mundar fagrvita grund sitja, dansa, sitja at sumbli, drekka bituls skoks sóknbáru, matask á okhreinum þess í óðri helgun. Þrisvar fjǫrsegi eru fengin mér, þrisvar hugins ferðar verð bjóðr elda lauðri. Róðinn sé ek Bjǫrn hofgoða bera náðahanda glóða á lopt, helgat er birki. Fyrir ísa brots Hugins buru ok friðar komu! Lengi þess orms tregi réð en langt skal þetta Hugins ferðar vetr vera. 3. Þeir heilags dóms hirðar Þeir heilags dóms hirðar, Þorvaldr Konráðsson inn víðfǫrli ok Stefnir Þorgilsson, lærðir dróttins hirðmenn sǫgðu hjálma buru mjǫk af þeirri fornu ok miskunnríku trú. Lagar mána askr tók trú, fengu allir skírn ok reistu svá patres dei píslar mark. En sem þeir ferðask snævi þakin lǫnd villutrúar mæta þau herskáru andstefni. Hildi var heygð er dróttins liði var meinat at vera. Bestlu rúðs forsar hoggnir ok ins hvíta krists menn af landi hraktir. Eru þetta endalok tímans í synd ok valdleysi gegn Loka? Hú-mit dregr fram drýsla með hvapta hvítgeira, beitta sem vígleiptr, kalda hvítvǫllu rauða sem glóandi álfrǫðul ok tanna hvarf jafn ógeðfellt sem galdra smiðja elds heima. En at Gautavík í Berufirði hvar hið gamla bú brann til Gauts vina, þar Kristni stýrir ok Klerkageymir eru sendir af Rauma Grundu lands stýranda. Skulu þeir gefa ormsins búk nýja trú ok siði. Á helgum degi Mikjáls erki engils tók Síðu-Hallr við s kírn. Armdrósar eisu élrunnr kynnti nokkrum arinkjólum sem eggmóts ljós ǫllum um land allt ina nýju trú, en er neyddr til hólmgǫngu við Þorkel frá Stafafelli. Aðeins Krists marks makt gat geira lundr vegit heiðingjann en á þó meira bǫl í vændum. Fórn mikla gjǫrði Galdra-Héðinn sem ok lagði Unfress ǫ́rr sem hann reið yfir Mýrdalssanda. Á Viðblinda galtar svalteigarrafi birtask kvíðvænlegir undirheimar. Yfirborð þundar beðja opnask ok gleypir heilann Niðar Vargs Lunds þrumseila Várar hval en leyfir dróttins vin til lífs. Þá lostar kuldans hungraða hjǫr eptir Þorvaldi inum veila. Hregg-Mímir liggr á orms váða eiðu frammi fyrir ýta dróttins ástvinar axlar fót. Ryðfjónar gekk reynir randa suðr á landi beðs í boenar smiðju Baldrs sig-tólum halda; siðreynir lét síðan snjallr morðhamar gjalla hauðrs í hattar steðja hjaldrs Vetrliða skaldi. En hafskíðsstafr gefr sína bǫrðu braut til Ránar at Búlandsnesi. Steinun n Refsdóttir, móðir Hofgarða-Refs Gestssonar lét sitt svarðar land fljúga af brand-askers Fálkni. Braut fyr bjǫllu gæti bǫnd rǫ́ku Val Strandar mǫgfellandi mellu mǫ́stalls vísund allan; hlífðit Kristr, þás kneyfði knǫrr, málmfeta varrar; lítt hykk at goð gætti Gylfa hreins at einu. Þórr brá Þvinnils dýri Þangbrands ór stað lǫngu, hristi búss ok beysti barðs ok laust við jǫrðu; munat skíð um sæ síðan sundfært Atals grundar, hregg því at hart tók leggja. 4. Úlfs veðrit er ið CMXCIX Úlfs veðrit er ið níuhundruð nítíu ok níunda ok vargs leifar skulu brátt fylgjask til þessar svarðar rǫðu óttalegra atburða. Lærdómsins prýðir ko eptir tveggja vetra harðindi á verǫld væna af fljú-gandi tungu í fiska dalsmiskunn Þrándheims, nýtt bú foldar valds. Sagði hann Óláfi at djǫfla díki væri Hǫars drífu boða veðrs gefit. Kristr mun aldri ganga um þat heiðar jótr. Brást Óláfr inn versti við, hæðir þann líns kenni ok tekr mála hnǫggvir svartra sandar. Geira hreggr reisir sitt hatrsfulla blóð-kerti. Ok þeir Niðar vargar úr Fjalla Finns ótemju flokk skulu brátt mæta inu skerandi hljóði hræsæ-var bergja blóðorru. Þínar hrapmunna handa skal kljúfa, þína illvegs kiljur skulu falla, þín svarðar strǫnd skal fjúka inn í hyldýpi kvǫl heima tanna garðs. Þinn hugstrandar hallr skal gefinn Hænis hugreynanda aftígum ok þitt sárgeimi gefit Vígi sem hann undan þér rífr helsærðan pung. Iðr munu flæða ni ðr þorns svíra snerriblóð þar til þinn vágs hyrsenda ǫrlǫg ǫll út þurrkuð af alls dróttins himsins rítar túni réttlætis ok reglu. Aðeins Gizzur hvíti ok Hjalti fá lægt Sogns grams bræði. Kǫld þǫgn trónir yfir norðsæta gætis suðra miði. Enginn grædis elgr skal úthalda, enginn óðar smiðr fer til mímis vinar rúnar. Á þúsundustu úlfs tuggu sigla Gizzur ok Hjalti ásamt Þormóði Krists hirðmanni til at leiða upp norðr ok komu þrem fimmtum fyrir Alþingi at inum vinbǫrðu brunns byggjum suðrs, sem eitt sinn hýstu hella hrǫnn Dúrins niðja sagvorðuða úr vestri. Hér, at Hǫrgeyri byggðu þeir úr við Pétrs knǫrr mikit á fyrrum Svǫlnis ekkju, helguð var sú grund heilǫgum Klemenz. Enginn þǫgn beið er þeir riðu til þings ok reistu hǫlda hjálpar stólpa. Ok þann næsta dag héldu Gizzur hvíti ok Hjalti at Lǫgbergi ok gjǫrðu erindi sitt kunngjǫrt. 5. Máni, bróðir Sólar ok Mundilfara Máni, bróðir Sólar ok Mundilfara sonr reis með myrkum ǫrmum yfir Þingvelli. Úr fjarskanum rennr Ǫxará stríðri Áta jǫrðu yfir efri brún dalsins niðr í láglendit. Allt er þetta nærri Lǫgbergi, þeim æðsta stað réttlætis ok mælsku sem nokkurn tíma prýddi þessa þriðju biðkvǫn án brjálaðs handar tjólgs. Kringum Almannagjá, dalar éls aska búðir uppljó-maðar elris garmi. En þetta vondslot er þǫglara þó blikr af mannaróm heyrisk í fjarska. Þorgeir hylr sitt Heimdallar hjǫrr undir feldi, mælir til ends heima undir ok landvætta þeirra er byggja þann hólmlegg ofan. Einsamall Draupnis dǫggvar hlunnr losar sitt bensævar rann ok ferðask um, leitar svars við spurn þeirri hvert hǫlda grund þessa leið. Fyrr vas hitt, es harra Hliðskjálfar gatk sjalfan, skipt er á gumna giftu, geðskótan vel blóta. Ǫll hefr ætt til hylli Óðins skipat ljóðum, algilda mank, aldar iðju várra niðja, en trauðr, þvít vel Viðris vald hugnaði sk skal-di, legg ek á frumver Friggjar fjón. Verðum flest at forðask fornhaldin skǫp norna; Láta allir ýtar Óðins orð fyr róða. Var Helgi magri á réttri braut at halda bæði Þórr ok munka dróttinn? 6. Tími er kominn at kveða fyrir þér Tími er kominn at kveða fyrir þér, Hǫskuldr, kvæði þat er ort var hér áðr inn nýji foldar hallar dróttinn kom heill at Hlǫðum. Þar segir af Hákoni góða, syni Haralds hárfagra ok Þóru Morstrstǫng, greipa glóðar Gerði er Nóregs gætir fékk af Hǫrða-Kára. Jǫfra-dróttinn lésk þá at Fitjum, veginn af þrem breka sunnu ǫskum hálf bróðr hans Eiríks blóðaxar. Hákon þessi var einnig fóstrson Engla ættlanda þengils Aðalsteins, sem lét skíra hann. En vér Óðins eikit at Hlǫðum. Hneigðum ekki voru hei-lu borg. Eitt af skáldum Hákons, Eyvindr Finnsson, gjǫrði svá heldr ekki ok orkti þá kvæði til heiðrs Hákoni góða. Nú þegar nokkrir nǫðru deyðar hafa liðit síðan vígaglaðr jarl Hákon Sigurðarson var veginn af þræli sínum Þormóði Karki at Rimul, víga-Freyr skal vita ǫrlǫg konungs jarls. Hákon-armál 7. Norðsæta gætis, herforingja Ormsins langa Norðsæta gætis, herforingja Ormsins langa ok vígsburi margs Haddings éls, endi þar líf sitt at sjávar beinum Land-Rǫgnir hvarf at benvargs hreggjum Svǫldrs at ǫldu heimi Wendlanda. Sveinn tjúguskeggr, son Haralds blátǫnn Gorms-sonar, Óláfr sænski, son Eiríks ins sigrsæla ok Einar Hákonarson jarl at Hlǫðum hertóku Óláfs ellifu branda elga með sínum sjátigum ok steyptu vegtaugar jóts grundar tyggi niðr til Ránar dætra. Var sá hergrimmi hjarls dróttinn af úneyttum laufa társ lǫngli drukknan? Dæla dróttins verki at br-jóta aptr ása jaðars andstefni er lokit ok Draupnis dǫggvar hlynr er laus lands ráðanda bræði. Mikill er landstýrandi Hǫrða foldar vǫrðr, en úmyldr konungr. Nú er knǫrr búit, færandi malmdyns hlyn Aðalsteins aptr at vinkers botnum Íslands. Á því fyrra ylgjar tafni grímu galdr fylktisk at leika yggjar bála él við jǫtuns eyki. Eptir lagarmána ok hafs daga Haddingja vals hróka flugs Ánars mær verðr at landa heimi. Fáum fimtum áðr sá geit Týs máli tók við þeim nýja grams róða ok margr breka sunnu askr lét skírask. Hǫrga herr goðabrennir, vargsbrǫðar lǫgsǫgumaðr, réð fyrir guðs ástvinum ok setti reglur strangar gegn hertýgðri blóta fægis andstefni. Mikill hrotta hreggr ríkir á hólmgjarðar nagla. Mǫrg hænahús byggð skjaldaviði úr Haralds haukey, en enginn mið máttr stýrir dróttins liði. Hǫskuldr kemr at garði Kjartans í suðri af orm-sins fálmandi líki. Á siggjar linda fólksstara fangs kringlu mikil fórn var færð. Þrír oksbirnir leystu sitt svarðar strǫnd sem oddbreki þeirra roðar fljóts glóða elris hring ok fyllir steininn. Dreyra fylltir Háars þegnar goða varnendr! Hlóriði, veit oss þursa týs burir. Belja dólgr veit oss sólheima. Hjalma hríðir leid þú þangs lat fyrir oss sjásk hvergi er Krists mark leitar á rauðs uppskeru athǫfn. Því þetta er fyrir fróms legg gjǫrt ok hamra vífs buru forna. 8. Bituls skokra benvargs hreggjar á sér stað Bituls skokra benvargs hreggjar á sér stað at manna ýta sjǫti þessa flein-galdrvala fóðrs. En sem Héðins drífa hefsk ber mannadýrs lund hettu-klæddan at friðbands stað ok mælir gegn þeim vápna hríð. Þá safnisk hvala herr at þessum syn-duga orms váða eiði fallina gilda ok afvega hjal-déls frǫmuðra. Mǫrg hjǫrþings bura hefr miklar mætr á Belja bǫlverðungar fjǫrspilli ok hafask við at hæða hristni fyrir manns mæli. Bǫðgarðar asks fjúkandi hamartrǫll þaggar Jesú þjóms rǫddu ok gunnelda buri veitir svá aldrtilan með sínum hví-nandi meginsára fárelding bengjálfars blágjóðra. Þegar Loka bǫlkveitir ferðask norðr eptir, Sólstillis vinr bróðir Hræstorðar asks fregnir af Hildagarðs hríðum sem fǫðr lýsu þriggjar, aski-askr er neyddr til hefnda ýta dróttins ástvinar aldar lofum. Brunns byrri val aldri án laga ok hjaldr mǫ́s krǫ́s aldri gley-misk. Þinn úhræddr herkju stormr, dýrðar váttr, skal atsótt þá m� �nar banvænu valdstǫðr mæta sárgeimi þínum. Hǫfnum, hǫlða reifir, hrafnblóts goða nafni, þess‘s ól við lof lýða lóm, ór heiðnum dómi. Mér skyli Freyr ok Freyja, fjǫrð lætk ǫðul Njarðar, lík-nisk grǫm við Grímni, gramr, ok Þór enn ramma; Krist vilk allrar ástar, erum leið sonar reiði, vald es á frægt und foldar eðr, einn ok goð kveðja. En þann næsta márreitar dag þat gamla úlfa ok ara ferðar ár, Rǫðuls tyggja vinr stefndi Krist limu at sækja laga heptenda hinstu ǫnd. Svana dals dǫgun skapa nokkrum síðar fer eski-askr suðr fyrir. Hljǫðvinja myrkbein marka komu kaldrar draum-Njǫrunar ok fylgjandi markar sunnu. Hélaðr skýja grátr faldar jarðrar hadd hertyggðdum dróttins hirðmǫnnum úr Norðr fjǫrðungi. 9. Sem lengsk vánar lopts ljósgimu hvarfs dregr nærri Sem lengsk vánar lopts ljósgimu hvarfs dregr nærri, táintautar Týr ok blótmaðr búask til miðsvetrarblóts. En sem hǫrga her at komu á ósa rǫfi Goðs vinr hamrar at brandnóri. Er skjalda almr kennir síns dróttins vinar máls stýri eiskrar, hræva-Gautr rís upp frá ǫlknerri. Bróðir, undrar mik at sjá þik at blóti þessu en dalar éls askr veit allt um selskap þinn við þann dróttins vin sem fékk endi freistað á þrymseilar vǫ́ru. En sem goðsþræll stǫðvar Héðins byrr, vígslu njótr sjálfr hlaut þat banvæna hræ-ljóma hrím. Ærna mælir sá er æva þegir staðlausu stafi; Hraðmælt tunga, nema haldendr eigi, oft sér ógott of gelr. Fróðr þykkisk, sá er flótta tekr, gestr at gest hæðinn; veit-a gǫrla, sá er of verði glissir, þótt hann með grǫmum glami. Eski-askr dregr sinn morðrǫndul. Jafnvel þó Yggjar gǫtva runnr ok fylginautr dróttins hjarðar freistaði þess at stilla milli beggja dólga fangsbura án árangrs. Guðs játari neyðir morðteins meið til hólmgǫngu at lagar beinum sem manna sjót skal eigi saurga með reiðum Hugins drekka. Úr fjarska dísir beg-gja bensævar ranna kveða ǫrlaga malmhríðar spá yfir jǫtna dólgs móðr. Bræðr munu berjask ok at bǫnum verðask. Fyrir Skǫgla borðs skelfihríðina birtisk kona Ægis blika, dóttir hjalpar meinstolpa ok freistar þess at afstýra Yggs gnýhreggi. En ǫrlǫg eru úflúin. Í mestu hvarfi heiðs hyrjar ráðask sy-nir Aðalsteins at hvor ǫðrum bruggnum almdrósar ísum í óðri nadda róðs innu. Eptir fáein hǫgg sker heiptar hvessir djúpt í hjaldrs slíðrs axlar meiði er hann sjálfr særðr at hugins hofi at bǫðvarðar þreytis randar mána valkyrju hlátrs. Svarðar strǫnd grípr í dýrðar vátts fjǫlnis hlið. En sem græðis glóða buri fellir guðs ǫ́rra styrjǫkul skersk víga mætis galdra smiðja ok mætti hann þar sárum bana í sára sogns mágrenni kulnaðs hlíðar þangs. Heit úlfs nótt væti r freðna járna þrumu rauða mjǫll. Saman moldarbúar skjǫgra um draughús inna réttlátu til veislu. Freyju hvarmþeyr lagði undan með jarðar þráðs undgerða alma frá ǫrlagaríkri Gnitaheiði. Sem sýrar grátr skilr við, birkikǫstr er lagðr at hólmhjarðar nagla, sem veitir Freyju tǫri úglaða kveðju. Lyrics in plain text format